Hapo zamani kulikuwa na paka. Kubwa sana, nzuri. Alikuwa na bibi na mtoto mdogo wa bibi, wa mwisho, kwa njia, alipenda sana na hakukuna hata. Paka alilala popote inapohitaji, au tuseme popote alipotaka, lakini pia alikuwa na mahali rasmi - hapo alitoroka kutoka kwa ibada isiyoweza kukasirika ya mmiliki wake mdogo. Baada ya yote, yeye, kama watoto wote, alizingatia kwa uaminifu sheria "mimi niko ndani ya nyumba." Kwa hivyo paka aliishi kwa uhuru nyumbani kwake, na mara nyingi katika nyumba nzima, hadi harufu ya kushangaza na ya kutisha ilionekana katika nyumba hii asubuhi moja nzuri, na nyuma ya harufu na chanzo chake - mbwa mkubwa wa tangawizi wa mbwa!
Kwa hivyo ilikuwa mbwa
Ni mshtuko gani paka alipata, maneno hayawezi kuelezewa, mipango yake yote ya maisha ya utulivu katika nyumba yake mwenyewe inayoweza kuonekana ilionekana kuanguka wakati huo huo. Aligonga mgongo wake, kwa sababu fulani alikua mara mbili kubwa na, akiogopa katika nafasi hii, alisimama, akashindwa kusonga. Na hawa wote wanaoitwa mabwana wakacheka kwa furaha, sio wasiwasi hata kidogo juu ya janga la paka.
Mbwa mwenyewe, kwa njia, alikuwa na tabia nzuri zaidi kuliko mtu yeyote, hakugugumia, lakini alijifuta vumbi na kwenda kunusa nyumba hiyo. Ukweli, wakati huo huo alikimbilia paka, ya kushangaza, lakini inaonekana kwamba mwanzoni alichukua kama sehemu ya mambo ya ndani, hakuwa na mwendo sana. Kutoka kwa mshangao na mshtuko, paka iligonga wasio na busara usoni. Mbwa akaruka nyuma, asante Mungu, hakukuwa na kucha - licha ya hofu, paka aliona kwamba mbele yake kulikuwa na mtoto halisi.
Ni marafiki wa muda mrefu, mrefu
“Ndio, mtoto. Pamoja na urefu wangu”- paka alifikiri bila kutosheka, akiangalia mbwa aliyejazana chini kutoka urefu salama wa meza ya bwana. Yeye, kama kiumbe yeyote mwenye ujanja, aliangalia sana shida hiyo, na aliona nini hapo … Kweli, ndio, alifikiria mbwa huyu kwa mwaka mmoja, saizi ya ndama, na kwa hofu iliyokandamizwa mezani.
"Tutaishije," aliuliza kila mtu ndani ya nyumba kwa hamu. Lakini kwa sababu fulani hakuna mtu aliyeunga mkono mawazo yake maumivu. Mhudumu, akilia kwa upole, alijaribu kumleta kiumbe huyu mwenye harufu mbaya, mtoto wa mbwa, kwenye pua ya paka, na kumfanya awe na butwaa na macho ya mraba. Na mtoto wa bwana mdogo mpendwa kwa ujumla alicheza kwa furaha kwenye sakafu, akisahau kuhusu paka kabisa. Hakuna maneno ya kuelezea ni siku gani za giza zimekuja kwa paka masikini aliyeachwa, ambaye analazimishwa kuishi katika nyumba yake mwenyewe na kutembea na kutazama kote.
Thaw, au Kila kitu ni Mwanzo tu
Walakini, wakati ulipita, na kidogo paka ilibadilisha urefu wa makazi yake, baada ya wiki kadhaa inaweza tayari kutembea sakafuni, lakini bado haikuweza kusimama kiumbe huyu mwenye nywele nyekundu karibu naye. Lakini alipenda kutazama jinsi wamiliki wanavyomtendea mtoto wa mbwa: wanachana, hukata kucha zao, kunawa na, oh kutisha, wanamuwekea kola. Kweli, ni kweli, hakuonekana kuwa na furaha, lakini ni nini cha kuchukua kutoka kwa kiumbe huyu mjinga, yeye ni mbwa tu!
Paka huyu, anayejitokeza kila wakati kama usukani, akitikisa mkia wake ilikuwa ya kukasirisha haswa, hapana, unawezaje kuridhika masaa 24 kwa siku? "Huu ni shida ya akili, sio vinginevyo, labda hatadumu kwa muda mrefu, angalia, kila kitu kitarudi kama ilivyokuwa," - na mawazo haya fluffy akalala kwenye meza moja. Ukweli, lazima tulipe ushuru kwa wamiliki hawa wasaliti, walikuwa na busara ya kutosha angalau wasiruhusu kung'aa kwa kichwa nyekundu kwenye paka. Maloy haraka aligundua kuwa kupiga kelele kwa wazee haipaswi kuwa na kujazwa na heshima. Kweli, angalau kitu kwa mara ya kwanza.
